Nisanın ilk günleri. Yağmurlu bir hava. Tek katlı, bahçeli bir ev. Böyle evleri hep sevmişimdir. Kalkınca yüzümü yıkayıp bahçeye çıkıyorum şöyle bir. Çiçeklerin, ağaçların arasında dolaşıyorum şöyle bir. Yenidünya ağacı Mervelerini en önce veren, küçük yeşil çeviz gibi; erikler hızla büyüyor, daha iki gün önce pirinç boyutundayken baktım bugün daha da büyümüşler.

Kayısılar hâlâ çiçek.

Bahçede papatya yoktu, kıyıdan üç beş kök getirip bahçeye dikmiştim; onlar ne de güzel görünüyorlar. 

Adını bilmediğim sarı çiçekler… yapraklarını güneşte açıyor, akşama doğru ve yağmurda kapatıyorlar. Arılar en çok bunları seviyor.

Günlerden perşembe. Koronavirüs günleri devam ediyor. Yeterince verimli okuyup yazdığımdan söz edemem. Bir de şu felsefe işi var.

Haydi biraz çalışayım.

13.04